2018 loopt op zijn einde. Tijd om nog eens terug te kijken op gebeurtenissen en verhalen die de afgelopen maanden het regionieuws kleurden. Onze reporters gingen opnieuw praten met dezelfde mensen van toen voor wie 2018 een jaar was om nooit te vergeten. Getuigenissen over hoop, een nieuwe start en elkaar steunen. U leest het de komende dagen in uw Regiokrant. Zes maanden nadat hij het werelduurrecord voor tachtigplussers op de piste heeft verbroken, is Achille Margo (83) zich al aan het voorbereiden om volgend jaar zijn eigen record te verbreken. “Ik kon sneller rijden, maar hield me in door die hartslagmeter, op vraag van de dokter.”
Het Laatste Nieuws/Leiestreek – 27 Dec. 2018
De kranige Achille Margo (83), nonkel van…, uit Lauwe mag dan wel een Belgisch record verbroken hebben op 26 juni, toch was hij niet helemaal tevreden. Hij had zich maanden voorbereid om het werelduurrecord op de wielerbaan voor tachtigplussers te verbreken. Dat stond toen nog op naam van Toon Bueters met 25,321 kilometer. Op 26 juni reed Achille na een uur op de piste 111 ronden, of 27,4 kilometer. Een fantastisch record vond iedereen, maar zo fantastisch vond Achille het zelf niet. “Ik had heel wat stress en mijn vrouw was pas enkele dagen voor de grote dag ontslagen uit het ziekenhuis na een schouderblessure. Zoiets houdt een mens bezig. En dan was er nog die hartslagmeter. ‘Doe die maar aan’, raadde mijn dokter me aan. Slecht idee, want daardoor bleef ik te veel gefocust op mijn hartslag en reed ik dus trager toen ik dacht dat mijn hartslag naar beneden moest. Ik heb me dus laten vangen door de dokter. Volgend jaar weet ik wel beter”, knipoogt Achille.
Altijd maar trainen
Een dag na zijn prachtprestatie zat Achille alweer op de fiets om te trainen om volgend jaar zijn eigen record te verbreken. De mentale steun van zijn vrouw Suzanne heeft hij al en als die superbenen blijven, is dat eigen record zo verpulverd. “Al die jongere wielrenners van wielerclubs hangen in de winter enkele maanden hun fiets aan de haak, maar ik blijf trainen. In maart halen ze hun fiets dan weer vanonder het stof en denken ze dat ze nog altijd diezelfde conditie hebben. Mis hoor. En dan zijn ze natuurlijk verwonderd dat een 83-jarige oude krak hen inhaalt”, lacht Achille. “Alleen als het glad is buiten of bij stormweer blijft de fiets binnen. Maar dan heb ik met mijn fiets op rollen een waardig alternatief. Zo reed ik ook de voorbije zondagen tot zestig kilometer op de weg. Alleen, want hoewel ik op twee vertrekpunten heb gewacht om samen met enkele renners te rijden, toch daagde er niemand op. Dat weerhoudt me niet om alleen te rijden.”
Er gaat dan ook geen dag voorbij zonder dat Achille zijn fiets boven haalt. “Even naar mijn zus rijden in Izegem? Ah, voor die twintig kilometer haal ik mijn auto niet uit de garage, hoor.”
Paardrijden
Met leeftijdsgenoten fietsen zit er niet bij. “Met wie ik ook samen fiets, ze zijn allen minstens vijftien tot twintig jaar jonger. Ik zou hun vader kunnen zijn, maar mij rijden ze niet naar huis, hoor. Zo lang ik niet de zwakste ben, zal ik gemotiveerd blijven. Als er jongedames meerijden, zitten de benen ook goed”, lacht Achille. “Ik besef dat ik veel geluk heb, maar ik heb mijn lichaam ook altijd goed gesoigneerd. Altijd gelet op mijn voeding en sinds mijn vijftiende doe ik aan sport. Eerst paardrijden, dan voetballen, lopen en wielrennen. Waarom paardrijden? Ik mocht van mijn ouders niet voetballen. Stel je voor dat ik een been zou breken. Alsof ik niet van mijn paard kon vallen, dacht ik toen bij mezelf. Maar de pastoor had mijn ouders gevraagd om te paardrijden. En wat de pastoor zei of vroeg, was uiteraard heilig. Ik begon uiteindelijk pas te voetballen op mijn 38ste. En toen ik dertig jaar later mijn voetbalschoenen aan de wilgen heb gehangen, heb ik mij volledig op mijn koersfiets gestort.”
Met wie ik ook samen fiets, ze zijn allen minstens vijftien tot twintig jaar jonger. Ik zou hun vader kunnen zijn, maar mij rijden ze niet naar huis, hoor
Officieus record
De oudste zoon uit een gezin van negen kinderen was wel de sportiefste van allemaal. “Daarvoor word ik nu beloond. En dus zou ik volgend jaar graag mijn eigen record verpulveren met één tot twee kilometer extra. Vermoedelijk weer officieus, want voor een officieel record moet ik al snel vierduizend euro betalen. Een deurwaarder, ziekenwagen, antidopingcontrole, de UCI, een verantwoordelijke van het Guinness Book of Records, noem maar op… Die moeten allemaal betaald worden. Iemand uit Izegem had aangeboden om mij te sponsoren, maar die heeft ondertussen zijn staart weer ingetrokken. Zelf heb ik geen zin om vierduizend euro bijeen te sprokkelen. Dus wordt het vermoedelijk weer een officieus record. Ik hoor trouwens dat ik concurrentie krijg. Dat had ik wel verwacht na al die media-aandacht.”
Concurrenten
Op 8 december wou Nest De Vries (81) al eens proberen het record van Margo te verbeteren op de piste van de Blaarmeersen in Gent. De man uit Grobbendonk maakte een paar dagen daarvoor echter een kwalijke val tijdens zijn training en mag zijn wielerdroom voorlopig opbergen. “Ik houd de aanvragen en pogingen van concurrenten nauwgezet bij. Op het internet check ik regelmatig of andere concurrenten zich wagen aan het werelduurrecord. “Ik hoop dat mij de komende maanden niets overkomt, maar een ongeluk is snel gebeurd. Het is natuurlijk belangrijk om regelmatig te trainen en om dat te doen met je eigen fiets. Ik heb mijn fiets op rollen en een tweede fiets in carbon voor op de weg. Die twee fietsen ben ik gewoon. Met mijn wegfiets legde ik vele jaren vijftienduizend kilometer per jaar af.”
Verse groenten
Na zijn uitzonderlijke prestatie werd Margo ontvangen door het stadsbestuur. “Ik kreeg een medaille en een fietstrui. Dat fietstruitje is helaas een maat te klein. Die weten niet wat voor een beer van een vent ik ben zeker?”, schatert Achille het uit.
Als het dus even meezit, rijdt hij eind mei of begin juni weer op de piste. “Naast veel trainen, is gezond eten al even belangrijk. Ik heb nog nooit van die verpakte maaltijden gekocht. Altijd vers eten en groenten uit de tuin. Uiteraard onderhoud ik mijn groentetuin van 250 vierkante meter zelf. Ook dat houdt me fit.”
Na Nieuwjaar fietst Achille even naar de velodroom in Noord-Frankrijk om af te toetsen wanneer hij zijn eigen record kan verbeteren. “Dat wordt op sportief vlak de grootste uitdaging van 2019. Maar er zijn nog andere uitdagingen, hoor. Zo sta ik voorlopig aan de leiding bij de kaartersclub van White Star Lauwe. En die competitie wil ik ook winnen.”