Reizen met Gmb is uniek! Opgewekt beklimmen we in Orange onze blinkende fietsen. Nieuwe remblokken, nog een laatste spray wd40, 2 scheppen Energy Drink in onze pullen, de ene zweert bij een banaan, de andere bij een pickup, Danny en Eddy bij epo. De openingsrit was er een om u tegen te zeggen, stroomopwaarts langs de Ardèche, een wonderschone natuur, prachtige zichten, ja, zelfs hier en daar nog een moerbei. Geschiedenis wis je nooit uit. s’Avonds filet mignon met cantarellen opgediend door een natuurlijke schoonheid. Alcohol met mate, want morgen is de grote dag.
De koninginnerit was van een onvergetelijk niveau (verschil). 120 km van Pradons naar Lanarce, 2.700 m geklommen, en Werner bleef eenzaam in zijn volgwagen. Roger en Johan bliezen zich op, Rik en Xavier stonden op het podium, Eddy was superman. Dat alles onder een stralende septemberzon, wat kan sporten met vrienden heerlijk zijn. Onze glunderdende Guido koopt traditiegetrouw worsten bij de lokale “maître charcutier”, de pinten gaan al wat vlotter binnen en de decibels gaan de hoogte in. Met “cuisses de canard confits” en een medicinale portie Gigondas in de maag gaan we slapen.
Stilnoct zal niet nodig zijn, we zijn zalig moe.
Dag 3: Een heroïsche dag, stijl Bordeaux – Montpellier. Ontbijt om 7 h 30, om een uur later de trappers weer rond te draaien. De lucht is grijs, de banen kletsnat, mist, en veel zuurstof in de lucht. Ondanks de zware inspanningen van gisteren is het weer echt genieten. De mietjes korten de route in, Rik en Eddy trotseren de volle 2.400 hoogtemeters. ’s Middags aperitieven we rijkelijk, het gaat allemaal zo snel dat Yves de tap moet overnemen omdat het baarmeisje niet kan volgen. Een ongeschoren Francis vertelt met blinkende kwajongensogen schitterende kluchten. Yves en Eddy doen er nog een schepje bij. Als je iedere dag 10 minuten hartelijk moet lachen om gezond te blijven, wel, dan zijn we weer voor een eindje gerust.
Na de koffie nog 30 km dalen, goed gekleed, korte broek, gietende regen.
Licht verdoofd door de Ricard en 1664, dalen we als skiërs op een zwarte piste door een adembenemend landschap. De adrenaline, en vooral de vrijgekomen endomorfines geven ons een gelukzalig gevoel. Eenmaal gedoucht in “La manufacture” begint het weer. De sfeer wordt steeds uitbundiger, we vliegen zelfs uit het restaurant omdat we te veel lawaai maken, maar geen nood, beneden in de kelder staat Yves weer zelf aan de tap. Les absents ont toujours tort.
Peter Vandeputte